Diek Duifhuis is op 28 juli overleden. Hij was twee weken daarvoor 79 geworden. Diek was in Groningen hoogleraar biofysica van het oor en veertig jaar geleden mijn afstudeer-prof.

Ik was een late student (34 jaar op dat moment) en Diek was een jonge prof (39 jaar op dat moment). Maar wat het bijzonder maakte: ik was zijn eerste afstuderende student en hij was - om zo te zeggen - mijn eerste prof, al is het daarbij wat mij betreft bij gebleven. Op mijn afstudeerfeestje kreeg ik van hem een boek van Willem Wagenaar en Piet Vroon Proeven op de som, wat ik jaren lang gebruikt heb als inspiratie voor de avondlezingen van de jaarlijkse NVKF congressen.

Zijn heengaan maakt me weemoedig. Diek was in mijn ogen een briljante man. Ik heb in mijn afstudeerjaar met bewondering gezien wat zijn brein vermocht. Aan de andere kant was hij pijnlijk introvert. Het kostte me vaak moeite om er achter te komen waarom of waardoor hij geïrriteerd was. Ik heb hem in dat afstudeerjaar wel eens daarop geërgerd aangesproken. 

Het hoeft geen betoog dat wij dus nogal aan elkaar moesten wennen, om het maar eufemistisch te zeggen. Maar, zoals je dat wel vaker ziet, we konden in de jaren die volgden steeds vaker respect hebben voor elkaars ‘kwaliteiten’. In de jaren nadat ik aangesteld was als directeur-audioloog van het AC Friesland zocht ik hem thuis met zekere regelmaat op. Eens, in die jaren, vertelde ik wat ik onze patiënten uitlegde over ‘tinnitus’. Na enig nadenken zei Diek ‘ik denk niet dat het zo in elkaar steekt’. Waarop ik zei: ‘nou Diek, vertel me wat ik de patiënten dan wèl moet zeggen’. Het bleef een volle minuut stil. Toen zei Diek ‘      “hmmm.. vertel het dan toch maar zo…”

Diepe vriendschap heeft het nooit kunnen worden. Daarvoor zat Diek veel te te diep in zich zelf verstopt. Maar toch, voor mij een enorme verrassing, vijf jaar geleden was hij met zijn vrouw Francien dan eindelijk en ook na zoveel jaren voor het eerst te gast bij mij en mijn Sonja in Leeuwarden. En hoe wonderlijk, ik zag een andere man! Een warme, geïnteresseerde man. Zo had ik hem nog nooit eerder gezien, Geen idee wat er gebeurd was, maar zo zal hij goddank wel in mijn herinnering blijven.

Diek kreeg twee jaar geleden een eerste herseninfarct waaraan hij een forse afasie overhield. Daar kwam hij langzaam maar zeker enigszins overheen, dat wil zeggen dat communicatie zeker wel mogelijk was met goede wil van beide kanten. Maar een maand geleden kwam het tweede infarct. Communicatie was nu absoluut niet meer mogelijk. 

Die maand zocht ik hem en Francien nog een keer op. Ik zag alleen maar boze woede. Boosheid op alles in de wereld en dat hem dit overkomen moest. Hij wilde niet meer eten en niet meer drinken en twee weken later is hij niet meer wakker geworden. 

Ik gedenk een zeer bescheiden, maar evenzeer bijzondere man die wetenschappelijk gezien absoluut veel applaus verdiende maar er nooit op uit is geweest om dat binnen te halen. Zoals collega Wiebe Horst zei: Diek was niet sluw en doortrapt genoeg om onder luid applaus het leven te verlaten.

Ik wens zijn vrouw Francien en zijn zoons Peter en Hans - en eigenlijk ook mijzelf - alle sterkte om met dit verlies om te gaan.

Peter Kraft (augustus 2022)

hiernaast:

Diek en ik bij een voetbal wedstrijd van het Groningse NatLab in 1982

daaronder: Diek bij het emeritaat van prof. Jan Willem Kuiper 

daarnaast het boek dat ik van hem bij mijn afstuderen kreeg